...a tymczasem widzę, że reżyser „Frightmare” specjalizował się właśnie w tymże gatunku. Niemalże każda recenzja tego filmu przywołuje TCM mianując „Frightmare”, jako odpowiedź Angoli na film Hoopera. To porównanie w moim odczucie „Frightmare” przegrywa. Rzeczywiście film jest dosyć krwawy (choć widzimy, jedynie zwłoki) i odważny, jak na swoje lata, choć efekty z dzisiejszej perspektywy są raczej sztuczne, a i kolor krwi jakiś taki mało krwisty. Musiał wówczas szokować. Najjaśniejszym punktem filmu jest aktorka grająca seniorkę rodziny – nieźle szurnięta postać. Inni aktorzy grają poprawnie. Poza tym ładny domek na farmie i jego nastrojowe wnętrza oraz dająca radę muzyka tworzą klimat. Główny problem „Frightmare” jest taki, że momentami strasznie się wlecze, akcja toczy się jednostajnym tempem, żeby przyspieszyć w ostatnich 10 minutach do nieco rozczarowującej końcówki. Można usprawiedliwić rozwleczenie przez pierwsze 0.5 h, gdyż reżyser odkrywa swoje karty przed widzem stopniowo, ale, gdy staje się jasne: kto jest kim, dlaczego itp. film zaczyna przynudzać. „Frightmare” porusza problem szpitali psychiatrycznych. Nie wiem, być może twórcy wzorowali się na jakimś faktycznym incydencie. Wątek młodszej córki Deborah pokazuje, jaki wpływa może mieć chora psychicznie rodzina na potomstwo. Ogólnie – dobry staroć, ale nic ponadto – 7/10